|
De geschiedenis toont
vele honderden voorbeelden van mislukte en verdwenen
ongedekte geldsystemen. Soms met mogelijk zeer grote gevolgen. Na de devaluatie
van de Romeinse Denarius en de daarop volgende val van het Romeinse Rijk duurde
het ruim 500 jaar voor er weer een ontwikkelde samenleving ontstond in Europa.
In de jaren ’80 bleven de leiders van de Sovjet Unie tot het bittere eind
zwaaien vanaf hun balkon op het Rode Plein. Ze waren ervan overtuigd dat hun
communistische regime op basis van zelf gedrukte Roebels voor altijd stand
zou houden. Na de val van de Sovjet Unie bleven spaarders en
pensioengerechtigden achter in diepe armoede.
|
|
Willem Middelkoop
Willem Middelkoop is oud beurscommentator van RTLZ en oprichter van het
Commodity Discovery Fonds |
Willem,
geboren in Genève
in 1962, is een succesvol investeerder, ondernemer en publicist. In 2008
richtte Willem Middelkoop Amsterdamgold.com op voor mensen, die wilden beleggen
in fysiek goud. Toen het bedrijf drie jaar later werd verkocht, was de
jaaromzet tot boven 100 miljoen euro gestegen. In 2008 richtte hij ook het
Commodity Discovery Fund op. Dit fonds heeft een nadrukkelijke focus op nieuwe
grondstofontdekkingen en edelmetaal- beleggingen. Willem is auteur van diverse
boeken over de economie en de geschiedenis van de financiële markten.
Hij publiceerde oa: "De Big Reset", "Goud en het geheim van geld " en
"Als de dollar valt". website: willem-middelkoop.nl |
Wij Westerlingen concludeerden dat ons kapitalistische systeem, gebaseerd
op vrije markten, superieur was omdat de communistische landen zich
onmiddellijk tot het kapitalisme bekeerden. Maar eind 2008 crashte ons systeem.
Net als de communistische leiders toen pretenderen ook onze leiders dat alles
goed gaat komen. Ze gebruiken dezelfde methoden die we zo verachtten in het
communistische systeem. Economische cijfers worden steeds vaker gemanipuleerd
en ‘aangepast’ om zo een betere indruk te wekken. Goed nieuws is
vaak het werk van propaganda en het werk van spin-docters. De economie en haar
financiële markten worden steeds centraler bestuurd. Er zijn steeds minder
echte vrije markten te ontdekken. Rentes worden gemanipuleerd, goud
bestreden, het ‘plunge protection team’ koopt (bijna in het
openbaar) de Amerikaanse beurs omhoog en overal zien we de geldpersen ronken.
Welkom in het tijdperk van het Staatskapitalisme. China is een perfect
voorbeeld. Net als Rusland en de VS, de EU, de Arabische wereld, het VK en
Japan. De economieën van West en Oost zijn meer dan ooit met elkaar
vervlochten.
Sinds de val van Lehman Brothers 2)
proberen centrale bankiers en
overheden wanhopig het financiële systeem overeind te houden. Ze weten dat
het hele economische systeem in elkaar zal storten als de geldpers stokt. Dit
betekent dat het mondiale
QE-programma van steeds meer geld creëren door moet gaan. Hierdoor zal
steeds meer van het ‘slimme geld’ gaan vluchten naar wat niet
bijgeprint kan worden. Ja zelfs naar het virtuele goud, de bitcoin. Deze
virtuele munt maakt het namelijk mogelijk je vermogen locatie-onafhankelijk op
te slaan.
We moeten helaas concluderen dat we alleen maar tijd hebben gekocht in plaats
van te proberen met wezenlijke oplossingen voor de kredietcrisis te komen. Het
creëren van extra schulden is natuurlijk geen oplossing voor een
schuldencrisis. Als gevolg hiervan hebben we de totale schulden sinds de start
van de kredietcrisis met 50.000 miljard zien stijgen en zijn centrale
bankenbalansen wereldwijd met $10.000 miljard toegenomen. Met al dit nieuw
gecreëerde geld, hebben de centrale banken voornamelijk eigen
staatsobligaties opgekocht, waardoor de rente en obligatierendementen richting
nul zijn gedaald. Niet vreemd dus dat steeds meer spaarders zich gedwongen
voelen om hun heil te zoeken in vastgoed of op de beurs.
Omdat er geen grenzen aan de grootte van de centrale bankbalansen zijn,
kan er in theorie een eindeloze hoeveelheid geld worden gecreëerd en
kunnen centrale bankbalansen onbeperkt stijgen. Maar omdat te grote geldcreatie
onvermijdelijk zal leiden tot grote geldontwaarding, zullen te grote
(overheids)schulden moeten worden geherstructureerd voordat het grote publiek
het vertrouwen in de waarde van de munt begint te verliezen. Het
‘parkeren’ van staatsschulden op centrale bankbalansen is daarom
geen structurele oplossing. Het idee dat we de schuldenberg door
economische groei op tijd weg kunnen werken is naïef. De geschiedenis
leert ons dat dit alleen mogelijk is in een situatie van sterke en duurzame
economische groei.
In een recente studie van het IMF, met de titel ‘Financial and Sovereign Debt Crises: Some Lessons
Learned
and Those Forgotten’ 3),
wijzen de economen Reinhart en
Rogoff op het
huidige ‘ontkenningsprobleem’.
Volgens hen zal de toekomstige economische groei ‘niet voldoende zijn om
om te gaan met de enorme omvang van de publieke en private schulden. Vooral
door de sterk vergrijzende babyboomersgeneratie zullen hogere pensioenen en
medische kosten de totale schuldsituatie alleen maar verder verslechteren ten
opzichte van eerdere periodes met grote schulden.’
Ze concluderen dat door de enorme omvang van de schuldenberg een toekomstige
schuldsanering nodig zal zijn op een veel grootschaligere manier ‘dan wat
nu in het openbaar besproken wordt’. Volgens het rapport vereist
‘het eindspel van de globale financiële crisis’ een combinatie
van financiële repressie (bijvoorbeeld belasting op spaargeld),
herstructurering van schulden (onder meer door hogere inflatie), en
kapitaalrestricties.
Het gebrek aan economisch gezond verstand kan mede worden verklaard omdat
universiteiten wereldwijd nog steeds de ideeën van de Chicago School of
Economics promoten. Deze ideeën hebben de creatie van ongedekt geld door
centrale banken in samenwerking met particuliere banken als kerntheorie.
Studenten op universiteiten en hogescholen krijgen zelfs na de crisis nog
steeds les uit dezelfde economische boeken met verouderde modellen op basis van
de efficiënte markttheorie. Dat is de reden waarom een meerderheid van de
economen, journalisten en managers nog steeds de rol van geld in onze economie
niet goed begrijpt. Zelf heb ik geen economie gestudeerd en altijd vooral mijn
gezonde verstand gebruikt om de principes van markten en geld te begrijpen. Ik
heb al lang geleden geleerd dat het beter is om te vertrouwen op boeken over
geld en financiële crises geschreven door historici. Het ontstaan van de
huidige crisis, gesteund door ongeveer zesduizend jaar gedocumenteerde
geschiedenis van geld, weerspreekt de keynesiaanse doctrine van geld
creëren uit het niets. Ongedekte geldsystemen zijn ruim tweehonderd keer
getest, en uiteindelijk faalden ze allemaal. De kans op een instorting van een
ongedekt
geldsysteem zou moeten worden beschouwd als een statistische zekerheid in
plaats van een ‘theoretische onwaarschijnlijkheid’.
Op een gegeven moment zullen de politici begrijpen dat alleen een grote
systeemwijziging onze systemen kan resetten. Waarschijnlijk zal dit pas
gebeuren op het moment dat ze niet langer in staat zijn om hun staatsschulden
te herfinancieren. Tot dat moment lijkt elke prijs aanvaardbaar om het
bijkomende wegzakken in een diepe wereldwijde depressie te voorkomen
– zelfs met het risico op hyperinflatie. Het systeem wordt opgeblazen om
deflatie te voorkomen. We proberen een kredietcrisis op te lossen door meer
schulden te maken.
Maar beleidsmakers verkiezen een mogelijke economische dood in de toekomst
boven een vrijwel zekere economische dood nu. Het toont het onvermogen van ons
systeem, waarin de behandeling van de symptomen prioriteit heeft en zo lang
mogelijk wordt gewacht de werkelijke ziekte te bestrijden. Het systeem is als
een terminaal zieke patiënt die alleen maar kan hopen op een paar extra
jaar. Alleen door het toedienen van een mix van de sterkste medicijnen kan de
patiënt in leven blijven.
Centrale bankiers en politici hopen het eindspel van dit financiële
systeem zo lang mogelijk te verlengen. Maar in het diepste geheim is onder meer
het IMF al begonnen plannen uit te werken die nodig zijn om dit financiële
systeem naar een volgende fase te brengen. Net zoals dat gebeurde met de
loskoppeling van goud en de dollar door president Nixon in 1971, de start
van het dollarsysteem in 1944 of de ‘staatsgreep’ in 1913 door de
Wall Street bankiers waarmee de Fed werd opgericht. Het is mijn mening dat voor
2020 het wereldwijde financiële systeem opnieuw ‘herstart’ zal
moeten worden voor een nieuw paradigma, waarin goud een grotere rol zal spelen,
de dollar zijn status als enige reservevaluta zal verliezen en andere valuta
hun belang zullen zien toenemen.
Voor de eerste keer in de geschiedenis is er mondiale monetaire crisis ontstaan
die kan eindigen in een wereldwijd wantrouwen van alle ‘paper
assets’. Centrale bankiers zijn zich er zeer van bewust dat het
essentieel is om met een reset plan te komen voordat dit onheilsscenario
zich kan voltrekken. De autoriteiten zullen al het mogelijke doen om het
financiële systeem op tijd aan te passen om ervoor te zorgen dat een
werkelijke systeemcrash niet zal plaatsvinden. Ons financiële systeem kan
bijna in elke vorm veranderd worden zolang de grootste spelers in de
wereldmarkt daarmee akkoord gaan. In het verleden zijn we getuige geweest van
twee soorten herstarts. Sommige ver van tevoren gepland, zoals de grote
veranderingen in 1944, die van invloed waren op het hele mondiale
monetaire systeem en kleinere vaak nationale aanpassingen als gevolg van
plotselinge monetaire ontwikkelingen. Goede voorbeelden hiervan waren de
introductie van de door goud gedekte D-mark, na de hyperinflatie in de
Weimarrepubliek in 1923, of de diefstal van de spaartegoeden (bail-in) tijdens
de redding van het banksysteem in Cyprus in 2013.
Twee grote problemen binnen het huidige financiële systeem moeten op
relatief korte termijn worden aangepakt: de vervanging van de dollar als
wereldreservemunt en het ‘wegwerken’ van een deel van de enorme
schuldenberg, vooral die op de centrale bankbalansen. Tot dusver hebben de
centrale banken slechts tijd gekocht, hopend dat een plotselinge opleving van
de economie de problemen als sneeuw voor de zon zou laten verdwijnen. Maar we
hebben steeds minder monetaire speelruimte en binnen een paar jaar zullen we
hoogstwaarschijnlijk getuige zijn van veel meer onorthodoxe monetaire
acties.
Eind 2013 verkondigden de Chinezen dat de tijd was gekomen om de wereld te
‘de-Amerikaniseren’. Ze riepen zelfs op tot de introductie van een
nieuwe internationale reservemunt die gecreëerd zou moeten worden om de
dollar te vervangen. Verschillende onderzoeken tonen aan dat deze wijzigingen
al sinds het uitbreken van de crisis worden onderzocht.
Maar aangezien het uitlekken van dergelijke plannen extreem grote gevolgen
hebben kan voor financiële markten, kan hierover niets openbaar worden
gemaakt. Elk bericht over een ‘plan B’ zal leiden tot grote onrust
op financiële markten.
De planners van het nieuwe systeem weten dat een systeemwijziging volledig
in het geheim zal moeten worden voorbereid.
Toen ik tijdens een besloten diner in 2013 een IMF-topman vroeg of we niet over
moesten gaan tot een mondiale schuldsanering, meldde hij dat dit onderwerp zo
gevoelig lag dat hij daar echt niet op kon reageren.
Het
systeem van Bretton Woods was
een financieel-economisch akkoord dat in 1944 tussen 44 landen werd gesloten en
dat in Bretton Woods in het Amerikaanse New Hampshire getekend werd.
Het systeem van Bretton Woods voorzag in de invoering van een stelsel van vaste
wisselkoersen. Bijzonder was dat alleen de dollar tegen een vaste hoeveelheid
goud kon worden ingewisseld bij de Amerikaanse Centrale Bank. Voor alle andere
valuta werd wel een vaste wisselkoers met de dollar bepaald, maar zij waren
echter niet direct inwisselbaar tegen goud. Indirect betekende het systeem van
Bretton Woods de herinvoering van de goudstandaard.
Daarnaast voorzag het systeem in de oprichting van het IMF en de Wereldbank.
Bron: Wikipedia
|
Beleggers weten dat ze moeten kijken naar wat centrale bankiers doen, niet naar
wat ze zeggen. Vrijwel alle monetaire hervormingen worden tijdens een weekend
doorgevoerd als de financiële markten gesloten zijn. In veel gevallen
zijn er geen duidelijke waarschuwingssignalen. In bijna alle monetaire crises
en hervormingen bleken edelmetalen bescherming te bieden. Het feit dat China en
Rusland, kort na het uitbreken van de kredietcrisis, stopten met het opkopen
van Amerikaanse staatsobligaties en begonnen aan de opbouw van grote
goudvoorraden is wat dat betreft veelzeggend.
Sommige schulden zullen worden kwijtgescholden tijdens een monetaire herziening
en sommige delen van het financiële systeem zullen worden
genationaliseerd, zoals we feitelijk al hebben gezien bij banken en andere
financiële instellingen tijdens en na 2008. Maar een echt grote
herstart zou het wereldwijde financiële systeem naar een volgende fase
kunnen brengen. Alle betrokken partijen (VS, EU, BRICS-landen, Japan,
Midden-Oosten) hebben zoveel te verliezen als ze te lang wachten met het maken
van de juiste keuzes. De VS nog het meest. Ze begrijpen heel goed dat ze
opnieuw het initiatief zullen moeten nemen, net als in 1944 (Bretton
Woods).
Lees meer Red.:
1) De gouden
Standaard lees meer op Wikipedia
2)
Lehman
Brothers was tot aan zijn faillissement in september 2008 een Amerikaanse
financiële dienstverlener. Wikipedia
3)
"Financial and Sovereign Debt Crises: Some Lessons Learned and Those
Forgotten" (pdf
655kB Download)
|
|
|
|
